Vroeger was alles beter. Tenminste, dat wordt door de meesten als waarheid aangenomen. Jaren terug toen het water namelijk nog zuiver was en seks nog vies, hadden mensen nog aandacht voor elkaar, was er verdraagzaamheid en was de wereld gevuld met liefde. Heel anders dan nu. Toch?
Niet dus. De sentimentele flashbacks van mensen die in het verleden leven raken momenteel kant noch wal. De saamhorigheid die er momenteel te zien is, bewijst een belangeloze inzet voor de medemens. Vanuit iedere Nederlandse straathoek ontstaan er namelijk acties die de nadelen van deze coronacrisis proberen te onderdrukken. De sociale media die ooit nog weggezet werden als aanjagers van individualisme blijken nu de grootste remedie tegen het eenzaamheidsvirus te zijn. De samenleving die vaak wordt betiteld als een reservaat waarin hebberigheid, egoïsme en eenzaamheid de kroon spannen, laat nu een sterke onderlinge zorg zien.
Wat de oorzaak van deze heilige naastenliefde is, is mij vooralsnog onbekend. Misschien is het de mate van welvaart waarin we leven, het instinctieve goeddoen van de mens of de wil om je persoonlijke goedheid te etaleren. Maakt eigenlijk ook niet uit. Het doet domweg goed om te merken dat we niet in een ieder-voor-zich-en-god-voor-ons-allen modus zitten.
En natuurlijk committeert niet iedereen zich aan het groepsbelang, zo bewijzen sommige fervente hamsteraars of figuren die een lucratieve mondkapjesbusiness op proberen te zetten. Maargoed, dat zullen ook degenen zijn die volhouden dat vroeger alles beter was.
